Δεληβοριάς: Ο προορισμός όλων είναι η αγάπη

0
51
Δεν έχει ζήσει το Μπραζίλιαν, το πατάρι του Λουμίδη, δεν έχει ζήσει το Ακροπόλ, το Μετροπόλιταν το Παρκ, αλλά σήμερα στις 21.30 στην Αίγλη ο Φοίβος Δεληβοριάς θα ξανασυναντηθεί με «Εκείνη», θα χορέψει την «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα» και θα ξανακοιτάξει τον «Καθρέπτη». Ο γνωστός τραγουδοποιός που επιμένει να λέει τις γυναίκες κορίτσια («Υπάρχει μια ποιητική, ελεύθερη, τρελή πλευρά της γυναίκας ακόμα και στα 50 της που είναι αυτή η κοριτσίστικη. Αυτό για εμένα στα τραγούδια μου είναι η φωνή της ελευθερίας, η φωνή της τρέλας» μας λέει) μιλά σήμερα στην «Π», παίζοντας με τους τίλους των τραγουδιών που έχει γράψει και όχι μόνο.

 

Στο κείμενο που συνοδεύει τη συναυλία σημειώνεται χαρακτηριστικά: «O Φοίβος Δεληβοριάς και οι συνεργάτες του αναρωτιούνται αν είναι αληθινά τα όσα έζησαν έως τώρα». Εχει δοθεί απάντηση;
Αυτό με απασχολεί από μικρό. Πάντα αισθανόμουν ότι μπορεί να ζούμε στο όνειρο ενός άλλου ή ότι μπορεί όλο αυτό το πράγμα να είναι μια ταινία που γυρίζει κάποιος με μια μεγάλη κάμερα ή ότι μπορεί τα πρόσωπά μας να είναι καθρέπτες. Το έχω γράψει και στο τραγούδι «Καθρέπτης» ότι όλοι πιστεύουν σε καθρέπτες και ότι πρέπει να σπάσεις αυτόν τον καθρέπτη για να δεις τον άλλον από πίσω. Οπότε κάθε τραγούδι που γράφω, κάθε συναυλία που κάνω, κάθε μουσική παράσταση που σκέφτομαι, έχει να κάνει με αυτό, με το σπάσιμο της πραγματικότητας που θεωρώ ψεύτικη και με το να βρω πάλι την ιστορία μου από την αρχή, τα αληθινά μου βιώματα, τους αληθινούς ανθρώπους που αξίζει να βρεθούν.

 

Υπάρχουν διάφορα είδη ταινιών. Η δική σας σε ποιο είδος ανήκει;
Α, η δική μου είναι σίγουρα μια κομεντί, μια κωμωδία δηλαδή. Εχει πάντα χιούμορ και έχει να κάνει και με την κοινωνία, και με τους ανθρώπους και με τα ερωτικά. Θα μπορούσε να είναι μια ταινία του Τσάπλιν, του Γούντι Αλεν, του Βέγγου.

 

Ξαναλέγοντας την ιστορία απ’ την αρχή και βλέποντάς την από μία απόσταση, θα αλλάζατε κάτι;
Δεν ξέρω… Δεν νομίζω. Οχι. Ακόμα και ιστορίες που τις έγραψα και που όσο τις ζούσα με πονούσαν, μάλλον θα τις ξαναβίωνα, μάλλον θα ξαναπερνούσα από εκεί. Νομίζω ότι όταν είναι έφηβος, παιδί, 20 χρόνων κανείς, επιλέγει πολλά πράγματα από το σωρό και πολλά πράγματα που επιλέγει είναι λάθος. Αλλά είναι ακριβώς τα πράγματα που τον κάνουν να μάθει την ψυχή του, τη ζωή. Οσο και εγώ όσο και όλοι μας το ίδιο μέλι θα μας προσκαλούσε. Και τα ίδια λάθη.

 

Εχετε μάθει απ’ τα λάθη;
Βέβαια. Αλλωστε λένε πως «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Εχω χαρεί πάρα πολύ που έχω κάνει συγκεκριμένα λάθη, αλλά δεν θα ξανακάνω τα ίδια. Υπάρχουν άλλωστε πολλά καινούργια για να κάνουμε.

 

Εχει αλλάξει ο «Τρόπος Γραφής» σας μετά από τόσα χρόνια;
Ναι βέβαια, φυσικά. Και πολύ μάλιστα. Οταν ήμουν μικρός έγραφα πιο πολύ με ένα ιδίωμα που θύμιζε πολύ την ελληνική ελαφριά ροκ σκηνή εκείνης της περιόδου, δηλαδή τον Γιάννη Γιοκαρίνη, τον Λάκη Παπαδόπουλο. Αυτά ήταν τα πρώτα μου τραγούδια, όταν ήμουν 12 χρόνων. Μου άρεσαν και αυτά προσπαθούσα να κάνω. Μετά έγραφα τραγούδια σαν του Χατζιδάκι, σαν των Κατσιμιχαίων κ.λπ. και κάποια στιγμή, γύρω στα 19, έγραψα ένα τραγούδι που λεγόταν «Αφού δεν μ’ αγαπάς» και από εκεί και πέρα κάπως σαν να βρήκα τη φωνή μου. Σαν να μιλούσα εγώ, σαν να μιλούσαν οι φίλοι μου, η πόλη στην οποία ζούσα. Εκτοτε κινούμαι προς αυτή τη φλέβα, νομίζω ωριμάζοντας. Ελπίζω ωριμάζοντας.

 

Ποια είναι η μεγαλύτερη «Αμφιβολία» σας;
Το αν αγαπάω αληθινά αυτούς που αγαπάω ή αν με αγαπάνε αληθινά αυτοί που με αγαπάνε. Νομίζω αυτή είναι η πιο μεγάλη μου αγωνία πάντα, σε όλες μου τις σχέσεις. Πολλές φορές αναρωτιέμαι: Είμαι ειλικρινής μαζί τους, τους αγαπάω στ’ αλήθεια; Ή και το αντίστροφο.

 

Και τι αποτελεί για εσάς «Μαχαιριά» σήμερα;
Ενα διχαστικό πνεύμα που επικρατεί γενικότερα. Πάρα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι στην πραγματικότητα έχουν ένα κοινό συμφέρον, το καλό ή το κακό που είναι να γίνει θα τους ωφελήσει ή θα τους πλήξει το ίδιο όλους, έχουν μια πολύ μεγάλη ευκολία να διχάζονται και να προσπαθούν να αλληλοεξοντωθούν.

 

Ποιος είναι ο «Προορισμός» σας;
Ο προορισμός όλων των ανθρώπων, «η μόνη μηχανή επιβίωσης» που έλεγε και ο Λέοναρντ Κοέν είναι η αγάπη γενικά. Αλλά είναι και το πιο δύσκολο πράγμα να κατακτηθεί.

 

Αν ήσασταν «Αόρατος Ανθρωπος» τι θα κάνατε που δεν μπορείτε να κάνετε τώρα;
Θα έμπαινα σε δωμάτια κοριτσιών. Πάντα τα κορίτσια για εμένα, και αυτό φαίνεται και στα τραγούδια μου -είναι σαν ένας μακρινός πλανήτης, σαν κάτι το οποίο ενώ είναι δίπλα μου, έχει κάποια στοιχεία τα οποία με γοητεύουν και ξέρω ότι δεν θα τα κατανοήσω ποτέ στα αλήθεια. Και αυτό το πράγμα ήταν κάτι που πάντα με ενέπνεε. Οπότε θα μου άρεσε πολύ να μπορέσω να ζω τη ζωή μιας γυναίκας, να τη βλέπω.

 

Και τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον Φοίβο;
Αυτό δεν θα ήθελα καθόλου να το ξέρω! Αυτό είναι και η ομορφιά του παιχνιδιού!

 

* Οι πόρτες ανοίγουν στις 20.30. Ωρα έναρξης: 21.30. Εισιτήρια: 10 ευρώ προπώληση και 13 ευρώ στην είσοδο. Πληροφορίες-κρατήσεις:
6972807170. Διοργάνωση: Mojo Live, Prospero.

 

Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ