Ας προσπαθήσουμε να έλθουμε στη θέση ενός συμπολίτη, του οποίου το παιδί δεν θα φιλοξενηθεί σε σταθμό, την ώρα μάλιστα που καλείται να πληρώσει (και) τον ΕΝΦΙΑ.
Ενώ ο ίδιος βρίσκεται τα τελευταία χρόνια αντιμέτωπος στην καθημερινότητα του με τις επιπτώσεις των μνημονίων, με τη ζωή του να έχει δυσκολέψει, έκπληκτος βλέπει τώρα στο νέο κυβερνητικό σχήμα να συμμετέχουν δύο κυρίες που είχαν ταχθεί απέναντι στους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπως βέβαια και οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τις είχαν βάλει απέναντι τους.
Ποια θα είναι η αντίδραση του; Εάν δεν έχει ισχυρά πολιτικά «αντισώματα», υποθέτουμε ότι (εξαιτίας και αυτής της εξέλιξης) στις επόμενες εκλογές το πιο πιθανό είναι να επιλέξει την αποχή ή να διολισθήσει σε μια ακραία επιλογή, σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Επομένως, εάν διερωτάται κανείς γιατί και πώς πολλοί πολίτες έχουν γυρίσει την πλάτη τους στην πολιτική, απέχοντας ακόμη και από το συνταγματικό δικαίωμα του εκλέγειν, μια απάντηση μπορεί να βρει στον τελευταίο κυβερνητικό ανασχηματισμό.
Τι να έκανε, όμως, την κυρία Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και την κυρία Κατερίνα Παπακώστα να μπουν σε μια κυβέρνηση των χθεσινών πολιτικών αντιπάλων τους;
Να είναι, απλώς, η εκπλήρωση μιας προσωπικής φιλοδοξίας σε συνδυασμό με το δέλεαρ μιας (πρόσκαιρης) υπουργικής ιδιότητας, που υπερβαίνει όλα τα άλλα και σβήνει όσα προηγήθηκαν; Ή έχουμε να κάνουμε με μια θεαματική αναθεώρηση των απόψεων τους, που έχει παρεξηγηθεί;
Όποια κι αν είναι η ορθή ερμηνεία, σ’ αυτές τις περιπτώσεις η λαϊκή κρίση μετατρέπεται σε… οδοστρωτήρα, που σαρώνει επί δικαίων και αδίκων.
«Όλοι για την καρέκλα πάνε», ακούς να λέει ο μέσος πολίτης και δεν έχεις και πολλά επιχειρήματα να τον πείσεις για το αντίθετο. Διότι διαπιστώνεις κι εσύ ότι η αξιοπιστία και η συνέπεια δεν είναι δεδομένες αξίες στη σημερινή πολιτική σκηνή. Δυσκολευόμαστε να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας υπουργός παραιτήθηκε επικαλούμενος λόγους συνείδησης, διαφωνώντας μ’ αυτά που κλήθηκε να υλοποιήσει.
Κατά καιρούς κυβερνητικά στελέχη, απλώς, εκφράζουν την αντίθεση τους με παραμέτρους της ασκούμενης πολιτικής, αλλά κανείς δεν κρίνει σκόπιμο να αφήσει το υπουργικό γραφείο και να πάει σπίτι του.
Έτσι η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών έχει εισχωρήσει σε βάθος στην κοινωνία, με ένα μεγάλο μέρος της να μην διακρίνει καμία διαφορά στο ήθος και στα πεπραγμένα των σημερινών κυβερνώντων, συγκριτικά με τους προκατόχους τους.
«Όλοι τους ίδιοι είναι», λένε όλο και περισσότεροι για τα πολιτικά πρόσωπα, μέσα από μια ισοπεδωτική αντίληψη που οδηγεί είτε στα άκρα είτε στην αποχή.
Μόνο που αυτήν την αντίδραση πυροδοτούν, μεταξύ άλλων, και επιλογές σαν αυτές των προαναφερόμενων κυριών.
Πηγή: http://www.pelop.gr
